Ваенна-паветраны пёс
у тумане і сьнезе
ад восьмых з паловай нябёс
і да раньніх гадзін
у аўторак, калі ён няцотны,
снуе ў палянэзе
фігуры, заўсёды самотны,
заўсёды адзін.
Ваенна-паветраны пёс
не згубіў гімнасьцёркі;
васьмёркі і мёртвыя петлі
пляце, як лухту;
Вялікі й Малы можа Воз
без Палярнае зоркі,
як віялянчэль ад басэтлі,
адрозьніць, бо розныя маюць яны шырату й даўгату!
Ваенна-паветраны пёс –
больш ня просты сабака,
яго пераменлівы лёс –
больш ня будка-нара:
пітвом яму стала залева
сьвятла Скарпіёна і Рака
(і п’е, небарака!),
а ежай – Сусьветнага Дрэва
лістота й кара.
Лунаючы, як альбатрос,
і нястомны штогоду,
ваенна-паветраны пёс
спадзяецца штогод
на тое, што ён несумненна
сустрэне прыгоду, –
што недзе чакае ваенна-
паветраны кот.
Ваенна-паветраны пёс
праляцеў у этэры –
і ўсіх навакольных
працяла каманда „зважай!”;
а я перагортваю стос
некранутай паперы:
ваенна-паветранай поўні насеньне
для здольных –
натхненьня
ўраджай!
|
|
